Γράμμα

Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα,
σταθήκαμε μια στάλα,
και μου 'πες πως θα ξαναρθείς, για να χαρώ, -ποιος ξέρει,
μετά το καλοκαίρι.
 

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη,
μου το ξανάπες πάλι'
κι απάνω κει χωρίσαμε, -χωρίσαμε σα φίλοι,
μ' ένα φιλί στα χείλη.
 

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει,
κι ειν' η καρδιά μου μόνη-
κοντοζυγών' η παγωνιά, τα σύννεφα κι η μπόρα,
-και τι θα γίνω τώρα...
 

Σου 'γραφα τόσα γράμματα, και πόσο λυπημένα:
δε μου 'γραψες ούτ' ένα'
και στη γιορτή σου, σου 'στειλα τ' άνθη τα ταxτικά σου:
δεν έλαβα δικά σου.
 

Τώρα, στο δρόμο σου περνώ, με μάτι κουρασμένο,
-και δε σε περιμένω'
μου φαίνεται πως όλ' αυτά κοιμούνται σ' έναν τάφο,
-γι' αυτό, και δε σου γράφω.
 

Όμως, εκείνο το φιλί, που δώσαμε σα φίλοι,
μου τυραννεί τα χείλη:
το 'χω, για καταδίκη μου, και για παρηγοριά μου,
κρυμμένο στην καρδιά μου...

 

Από το βιβλίο Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα