ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Λίγα λουλούδια ξεχασμένα στο ημερολόγιο

με αγάπη αφημένα από τα χέρια σου δοσμένα

θύμησες όμορφες νοσταλγικά  γλυκές

λίγα φύλλα σκορπισμένα είναι ακόμα      μυρωμένα!!

                                                                        έμειναν εκεί για να μου θυμίζουν

                                                                                                Εσένα                                                                                  

ΕΡΑΤΩ

8-9-09

Είναι ορισμένοι στίχοι-κάποτε ολόκληρα ποιήματα-
πού μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.
Αυτό που δεν ξέρω ακόμη με κρατάει. Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς.
Μη με ρωτάς.
Δεν ξέρω σου λέω.
Δυο παράλληλα φώτα απ᾿ το ίδιο κέντρο.
Ο ήχος του νερού, που πέφτει τον χειμώνα, απ᾿ το ξεχειλισμένο λούκι
ή ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από ‘να τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά – αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν τον λυγμό ενός πουλιού.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος-ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τ᾿ άλλα που ξέρω στα εξηγώ. Δεν το αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας.
Κοιτούσα όπως κοιμότανε, το γόνατό της να γωνιάζει το σεντόνι-
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας.
Αυτή η γωνία είναι η κορυφογραμμή της τρυφερότητας,
και το άρωμα του σεντονιού, του λευκού και της άνοιξης,
συμπλήρωναν εκείνο το ανεξήγητο που ζήτησα,
άσκοπα και πάλι να στο εξηγήσω.

Γιάννης Ρίτσος