Ένοχες στιγμές

     Ήρθες ….

Το δωμάτιο γέμισε με το άρωμα σου ..

  Κοιτώ από το παράθυρο … 

το φεγγάρι ψηλά ….έναστρος ο ουρανός ..

Στο καναπέ ..ένα πουκάμισο αφημένο

να θυμίζει το χτες

Τις στιγμές ..τα λεπτά…που ήμουν  αγκαλιά σου

κλεμμένες στιγμές ..ένοχα λεπτά ..

Ένα ρίγος στο κορμί μου

Κλείνω τα μάτια…  αλλά τα όνειρα δεν μας ανήκουν …  

Βράδια  θλιμμένα ..

Όμως εσύ είσαι εδω

Nα με κοιτάς με αγάπη…με πάθος

Λες να μην σκέπτομαι το που..πότε…το αύριο ..

 Το βλέμμα σου με διαπερνά και ριγώ

 

Με το φιλί σου όλα τα ξεχνώ

Τώρα είσαι εδω        

        

Άλλη μια νύχτα που θα κλέψουμε τα αστέρια

Ο έρωτας μας

στο φεγγάρι καθρεφτίζεται,

Πόσο θα κρατήσει το όνειρο ? 

Θα ξημερώσει και θα χαθεί…. μαζί του και εσύ

Σβήνει σιγά.. σιγά η νύχτα …

 αρχίζει να χαράζει 

Την νύχτα με τα αστέρια ο ερχομός σου

Περιμένω να μου χαμογελάσει ….. και πάλι το φεγγάρι

Άλλη μια ανατολή χωρίς να είσαι εδω …

   ΕΡΑΤΩ

26/09/09

ΑΚΡΟΒΑΤΩ

Ακροβατώ σε  ένα σχοινί .. κάθε βήμα μια αρχή
αφήνω πίσω  με μια  ανάσα  κάθε ανάμνηση πικρή
τεντωμένο  σαν χορδή  κάθε βήμα μια ευχή
να περάσω.. να ξεχάσω…  κάθε τι που με  πονά
ένα ένα τα βήματα μετρώ ..παίρνω θάρρος 

μπροστά προχωρώ.. 

Με δύναμη ψυχής  με βλέμμα καθαρό
κοιτώ ψηλά στον ουρανό… ο ήλιος με τυφλώνει
με μια υπόσχεση  δηλώνει .. πως δεν θα χει συννεφιά
και θα είναι πάλι ξαστεριά
βήμα και ελπίδα έχω.. κι ας ακροβατώ σε ένα σχοινί

που  είναι τεντωμένο!

   ΕΡΑΤΩ

23-09-09

δροσοσταλίδες!!!!

  Έρχεσαι από το παντού.. σβήνοντας τα ίχνη
να μην βρεις τον γυρισμό
Στο φως του φεγγαριού μοιράζεις χαμογέλα
Αστροφεγγιά η μάτια σου
Γυμνώνεις το κορμί αφήνοντας μόνο την αύρα σου
από  το χάδι σου σαν φύλλα πέφτουν..
Δροσοσταλίδες... τα δάκρυα της ψυχής..
ραίνουν τα άνθη του παράδεισου 
Χυμούς  από  καρπούς σου κλέβω… μυρωδιές κρατώ
Δάκρυα στα μάτια κυλούν…. σε βυθό  ωκεανού με παρασέρνεις
Στα άδυτα σου χάνομαι…. της ψυχής την μορφή να γνωρίσω
Ανασαιμιά ζεστού  άνεμου.. η ανάσα σου
στολίζεις με χρώματα κάθε δειλινό 
Μια δροσοσταλίδα ψυχής στα χείλη απόμεινε
Ξημέρωσε…
Προσμονή.. άλλο ένα ηλιοβασίλεμα
Για μια δροσοσταλιά ακόμα
ΕΡΑΤΩ
20-09-09

ΠΕΤΑ…..ΠΕΤΑ… ΨΗΛΑ!!!

      Ψυχή αφέσου… στο ταξίδι των ονείρων

άνοιξε  τα φτερά σου… πέταξε  ψηλά
μην φοβάσαι τις ροζ νεφέλες… είναι του ήλιου οι σκιές
σχήματα όμορφα με  ουράνιες μορφές 
πέτα … πέτα..πάρε μαζί σου όσες θες
Στο ταξίδι σου  αυτό το μοναχικό… γαλάζιο έχεις ουρανό
χρυσάφι από το ήλιο.. πέτα πιο ψηλά από τα σύννεφα
άκου τους γλάρους… σιγοτραγουδούν..
στο θόλο του λευκού ..του..γαλάζιου .. ταξιδεύουν
το πέταγμα τους απαλό… έχουν τον άνεμο οδηγό
περίπατο κάνουν θαλασσινό… αγγίζουν τη θάλασσα με ορμή…
τα δελφίνια  χορό στήνουν στο πέρασμα σου
να…. λίγες σταγόνες βροχής… μην φοβάσαι που σε  ραίνουν
έτσι σε ξεπλένουν ψυχή και εσύ …
πέτα .πέτα … μέχρι το ουράνιο τόξο να φανεί

ΕΡΑΤΩ

19-09-09

Δάκρυ διαμάντι..

Με το βλέμμα παγωμένο  στην σιωπή

κάθε δάκρυ διαμαντένιο  έχει γένει

μαζεμένα διαμάντια στις χούφτες  κρατώ…

τι και αν είναι δάκρυα αλμυρά

τι και αν έχει ξαστεριά ..μέσα στην καρδιά  έχει συννεφιά

σκέψεις θολές..παγωνιά ..και νεκρική σιγή άδειος

ο δρόμος ..πουθενά δεν οδηγεί

Μονοπάτι ανοίγω….. για την ψυχή

παράδεισο ετοιμάζω..  τον στολίζω ..

τον φροντίζω με άνθη και αστέρια τον γεμίζω   

ασημόσκονη σκορπίζω .. και ελπίζω  το ουράνιο τόξο να φάνει

να αγαλλιάζει  η ψυχή …  όταν αφήσει το κορμί  

Σκέψεις .. μες  την δική μου σιωπή ….

Ερατώ

15/09/09

Η αμαρτία διαφέρει για τα δύο φύλα!!!

Ως γνωστόν, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα -σύμφωνα με την καθολική πίστη- είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους. Μελέτη που δημοσιεύτηκε όμως πρόσφατα – βασισμένη σε εξομολογήσεις πιστών – δείχνει ότι τα δύο φύλα «αμαρτάνουν διαφορετικά».

Τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι: αλαζονεία, ζήλεια, οργή, οκνηρία, απληστία, λαιμαργία και λαγνεία, με την αλαζονεία να θεωρείται το πρώτο σε «βαρύτητα» αλλά και «γενεσιουργός αιτία» όλων των υπολοίπων αμαρτημάτων. Σύμφωνα με την έρευνα που διενήργησε -με «στοιχεία» από εξομολογήσεις πιστών- ο 95χρονος Ιησουίτης αδελφός Ρομπέρτο Μπούσα, οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στην αλαζονεία, ενώ οι άνδρες στη λαγνεία και ακολούθως στη λαιμαργία.

Όπως αναφέρει το BBC, o προσωπικός θεολόγος του Πάπα Wojciech Giertych, ενστερνίστηκε την έρευνα του αδελφού Μπούσα κι έκανε μάλιστα αναφορά γι’ αυτή στην εφημερίδα του Βατικανό L’Osservatore Romano. «Άνδρες και γυναίκες αμαρτάνουν με διαφορετικούς τρόπους» σημείωσε.

Ο Giertych επεσήμανε ότι όπως φαίνεται οι άνδρες είναι πιο επιρρεπείς στη λαγνεία. Ακολουθούν η λαιμαργία, η οκνηρία, η οργή, η αλαζονεία, η ζήλεια και η απληστία. Για τις γυναίκες όμως «τα πιο επικίνδυνα» αμαρτήματα είναι – όπως λέει- η αλαζονεία, η ζήλεια, η οργή και ακολουθούν η λαγνεία και η οκνηρία.

Σύμφωνα με την Καθολική πίστη, οι ψυχές των αμαρτωλών μετά το θάνατο «πηγαίνουν στην Κόλαση». Όμως τα κλασσικά «επτά αμαρτήματα» δεν φαίνεται να καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις της «παρέκκλισης» από το «δρόμο του Θεού». Το Αποστολικό Αναμορφωτήριο, ένα από τα πιο «μυστικά» τμήματα του Βατικανού, του οποίου η αποστολή είναι να καθορίζει τις ποινές που οι εξομολογητές επιβάλλουν στους αμαρτωλούς, πέρσι αναθεώρησε και τα αμαρτήματα.

Σκοπός ήταν να επισημανθούν και άλλα, πιο «μοντέρνα» αμαρτήματα, τα οποία όπως αναφέρει «τείνουν να επικρατήσουν στην εποχή της χωρίς όριο παγκοσμιοποίησης». Έτσι, πέραν των γνωστών εντοπίστηκαν ακόμη τα αμαρτήματα της γενετικής αλλοίωσης, των πειραμάτων πάνω στον άνθρωπο, της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της λήψης και της πώλησης ναρκωτικών, της κοινωνικής αδικίας, την πρόκλησης φτώχειας και της χρηματικής απληστίας.

Σύμφωνα με το BBC, παρότι η Καθολική Εκκλησία επεξεργάζεται τα αμαρτήματα και βρίσκει καινούρια οι πιστοί δεν δείχνουν διάθεση να καταφύγουν στο εξομολογητήριο πλέον. Το Βατικανό έχει ήδη εκφράσει την ανησυχία του για τη μείωση των εξομολογήσεων. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 1/3 των Καθολικών δεν θεωρεί ότι η εξομολόγηση είναι απαραίτητη, ενώ ένας στους δέκα δήλωσε ότι η διαδικασία της εξομολόγησης ήταν «εμπόδιο στη σχέση τους με το Θεό».

Γράμμα

Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα,
σταθήκαμε μια στάλα,
και μου 'πες πως θα ξαναρθείς, για να χαρώ, -ποιος ξέρει,
μετά το καλοκαίρι.
 

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη,
μου το ξανάπες πάλι'
κι απάνω κει χωρίσαμε, -χωρίσαμε σα φίλοι,
μ' ένα φιλί στα χείλη.
 

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει,
κι ειν' η καρδιά μου μόνη-
κοντοζυγών' η παγωνιά, τα σύννεφα κι η μπόρα,
-και τι θα γίνω τώρα...
 

Σου 'γραφα τόσα γράμματα, και πόσο λυπημένα:
δε μου 'γραψες ούτ' ένα'
και στη γιορτή σου, σου 'στειλα τ' άνθη τα ταxτικά σου:
δεν έλαβα δικά σου.
 

Τώρα, στο δρόμο σου περνώ, με μάτι κουρασμένο,
-και δε σε περιμένω'
μου φαίνεται πως όλ' αυτά κοιμούνται σ' έναν τάφο,
-γι' αυτό, και δε σου γράφω.
 

Όμως, εκείνο το φιλί, που δώσαμε σα φίλοι,
μου τυραννεί τα χείλη:
το 'χω, για καταδίκη μου, και για παρηγοριά μου,
κρυμμένο στην καρδιά μου...

 

Από το βιβλίο Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα