Ατενίζοντας τον ουρανό

                                           

                                                                     

Το μαύρο βελούδο του ουρανού φόρεσες

ξεγέλασες το φεγγάρι   το έβαλες στεφάνι 

Τυλίχτηκες με του άνεμου την εσάρπα

χορεύοντας θαμπώνεις τα άστρα

Σμιλεύεις  το όνειρο του νου, ξέπνοη η νυχτιά

ανάλαφρο χάδι η αύρα .

Στη μνήμη του χρόνου και της αγρύπνιας αφήνεσαι

με χρώμα  καθρεπτίζονται τα όνειρα σου

Σκέψη μου, ανυψώνεσαι

Όταν το φως της ρίχνει η αυγή …σύννεφο που φεύγει και σκορπίζει

Ατενίζοντας τον ουρανό, ο χρόνος του  ταξιδιού τελειώνει  στη ελπίδα.

 

ΕΡΑΤΩ

5/3/10